Bij aanvang van mijn avonddienst loop ik de zaal op waarover ik vanavond zorg draag. Ik stel me voor en maak een praatje met de drie heren en een dame. De vrouwelijke patiënt ken ik van gisteren, ik ben in de weer geweest met haar medicatie voor de nacht.

Een van de patiënten vraagt mijn hulp en ik trek het bedgordijn om ons heen dicht om hem te kunnen helpen. Ik voer een gesprekje met hem, maar achter mij hoor ik de patiënte over mij praten tegen haar familie.

‘Er was iets niet in orde met mijn slaapmedicijnen voor de nacht, en dat zustertje zei dat ze er achteraan zou gaan. Dat heeft ze gedaan en nu is het helemaal in orde, heel fijn’.

‘Ik weet alleen niet meer hoe het heet, en hoeveel het nou was, maar dat zal de zuster wel weten’.

‘Temazepam, en tien milligram’, grinnik ik vanachter het gordijn. Ik hoor de familie van de patiënte zachtjes lachen.

Stille waardering. Niet altijd duidelijk hoorbaar, alleen als je ernaar luistert. En soms is dat ook prima, het hoeft niet altijd hardop gezegd te worden. Patiënten bedanken ons voor alles en dat is een waardevol iets, maar soms zegt een glimlach of een knijpje in je hand meer dan duizend woorden.

Als ik klaar ben met het helpen van mijn patiënt doe ik het gordijn open en sluit ik het gesprek met hem af. Als ik langs haar loop geeft de patiënte mij een knipoog. Ik knipoog terug en loop met een grote glimlach de zaal af.