Hardlopen?!

Het is een trend: we trainen voor marathons, posten onze gelopen rondes op Facebook, richten hardloopclubjes op en organiseren benefietwedstrijden. Ik glimlach bij het opschrijven van deze dingen. Ik ben namelijk een van die mensen die vol bewondering kijkt naar de mensen die deze dingen ondernemen, maar zelf het hardloop-gen mist. Hoewel…..

Ik stap de zaal op en kijk je aan. Met een wat gematigd lachje strek je je arm naar mij uit en stel je jezelf voor. Je hand voelt klam, zweterig en warm. Je excuseert jezelf hiervoor, en geeft aan dat je dat eigenlijk je hele leven al hebt. Waarschijnlijk een gevolg van de darmziekte die je al sinds jonge leeftijd bij je draagt. Deze ziekte zorgt ervoor dat de pijn in je buik die je nu hebt voor jou bekend voelt.

Je hebt inmiddels een infuus gekregen en pijnstillers en je geeft aan je veel beter te voelen dan de dagen ervoor. Je hebt weer wat trek gekregen en maakt grapjes. Vooral de grapjes over mijn klompen gaan je goed af. Ik werk al jaren op klompen omdat ze goed schoon te houden zijn. Vroeger waren het nogal oncharmante schoenen, maar tegenwoordig kun je ze in allerlei kleuren bestellen. Mijn roze exemplaren met bloemetjes steken nogal af bij mijn witte pak.

Een uurtje later is de situatie omgeslagen. Je bent bleek, klam en zweterig. Je bloeddruk is bijna niet meer meetbaar en je bent nog maar een klein beetje aanspreekbaar. Je buik is zo hard als een plank en ik besef dat het mis gaat. De arts besluit om je direct te opereren. Ik moet nog een behoorlijk stukje lopen naar de operatiekamer en besluit om deze afstand hardlopend met jou in bed af te leggen. Door de snelheid verlies ik mijn klomp. Ik schop direct ook mijn andere klomp uit. Hardlopen op deze dingen is geen optie. In mijn gedachte spreek ik met mijzelf af dat als jij dit haalt de klompen worden vervangen door echte hardloopschoenen, als eerbetoon aan jou.

Ze zijn prachtig. Blauw, met roze. Mijn hardloopschoenen.