‘De ene dag ben je nog manager in de zorg, de volgende dag ben je patiënt met kanker.’ Voor Jolanda kwam de diagnose als een mokerslag. Ze bleek een zeldzame en agressieve vorm van borstkanker te hebben: ontstekingsborstkanker, een type dat slechts bij één op de honderd borstkankerpatiënten voorkomt en vaak pas laat wordt ontdekt. ‘Het was al 11 centimeter groot en had zich verspreid naar mijn okselklieren. Ik wist meteen: dit wordt een zwaar traject.’
Een lange weg naar de juiste diagnose
De eerste signalen waren subtiel: een rode, warme plek op haar borst. De huisarts dacht aan een borstontsteking en Jolanda kreeg meerdere antibioticakuren. ‘Maar het ging niet over. Ik voelde dat er iets niet klopte. Ik weet nu achteraf deze kankersoort lastig zichtbaar is op een echo of mammografie. Maar ik blijf erbij: een vrouw van mijn leeftijd, zonder borstvoeding, met een langdurige borstontsteking… Dat klopt niet! Ik hield voet bij stuk en drong aan op verder onderzoek. Toen kwam ik bij de borstkliniek van Noordwest terecht.’ Pas na meerdere bezoeken aan het ziekenhuis en een biopt werd de juiste diagnose gesteld. ‘Gelukkig werd ik eindelijk echt serieus genomen in de borstkliniek. En toen kwam het slechte nieuws: een zeer zeldzame en agressieve vorm van borstkanker.’
Vol in de overlevingsmodus
Vanaf dat moment ging Jolanda in de overlevingsstand. Ze startte met een intensief behandeltraject: achttien chemokuren, een jaar lang immuuntherapie, een borstamputatie, verwijdering van okselklieren en vijftien bestralingen. ‘Ik heb alles aangepakt wat mogelijk was. Ik wilde mezelf later nooit kunnen verwijten dat ik niet alles geprobeerd had.’
De behandelingen waren zwaar. ‘Na elke chemo was ik het hele weekend gevloerd. Maar ik bleef bewegen. Ik kocht een hele goede winterjas en ging elke dag naar buiten, ook al was het maar een klein rondje. Dat vond ik heerlijk en gaf me kracht.’
Steun uit onverwachte hoeken
Wat Jolanda enorm heeft geholpen, is de steun uit haar omgeving. ‘Ik heb me geen moment eenzaam gevoeld tijdens mijn ziekte. Vrienden, collega’s, buren, bekenden – iedereen stond voor me klaar. Ik kreeg honderden kaarten, gigantisch veel bloemen, cadeaus en ook maaltijden. Dat was hartverwarmend. En wat mij ook is bijgebleven, is de snelheid van handelen en de betrokkenheid van het hele team van Noordwest. Iedereen, van de verpleegkundigen tot de artsen, stond naast me. Ik voelde mij geen nummer, ze zagen mij écht.’
Ook op haar werk voelde ze zich gesteund. ‘Ik kreeg veel ruimte en steun. Tijdens mijn hele ziekte-periode heeft het management van mijn organisatie mij enorm gesteund met berichten en regelmatig een bloemetje. Mijn werkgever bood ook een speciaal re-integratietraject aan. Dat heeft mij enorm geholpen.’
Een nieuwe balans
Na een jaar van behandelingen sloot Jolanda in oktober 2023 het medische traject af. Inmiddels werkt ze weer volledig, maar in een andere, minder stressvolle functie. ‘Ik heb geleerd om prioriteit te geven aan wat echt belangrijk is. Gezondheid, bewegen, tijd voor leuke dingen. Ik probeer elke dag 10.000 stappen te zetten en ga wekelijks naar een gespecialiseerde oedeemtherapeut.’
Een reconstructie van haar borst heeft ze bewust niet laten doen. ‘Ik leef prima met een prothese. Er is tegenwoordig zoveel mogelijk. Voor mij is dit goed zo.’
Openheid als kracht
Jolanda is altijd open geweest over haar ziekte. ‘Dat helpt bij de verwerking. En nu help ik anderen. Als iemand in mijn omgeving dezelfde diagnose krijgt, sta ik klaar om mijn verhaal te delen en tips te geven over wat mij hielp. Bijvoorbeeld dat ik tijdens de chemo last kreeg van neuropathie in mijn voeten, en dat acupunctuur daarin écht verlichting gaf. Zulke tips kunnen geven voelt als iets waardevols wat ik kan teruggeven vanuit mijn ervaring.’
Pluk elke dag!
‘Het leven is niet meer vanzelfsprekend. Maar ik ben er nog. En ik geniet. Van wandelen, koken, lekker eten, vakanties, mijn gezin. Ik heb altijd al van het leven gehouden, maar nu misschien nog wel meer!’
Jolanda Duivestein: 'Ik wilde alles op alles zetten om beter te worden'
