Verpleegkundige Yvonne de Boer vertelt over haar werk in Noordwest Ziekenhuisgroep. Dit verhaal gaat over een bijzondere ontmoeting op eerste kerstdag tijdens de avonddienst van Yvonne:
Het is vandaag eerste kerstdag. Ogenschijnlijk verloopt deze kerstdag zoals de meeste kerstdagen. Huizen zijn gevuld met familie, vrienden, gezelligheid en lekker eten. Kaarsen die branden en kerstbomen die prachtig stralen in de huizen. Maar vandaag draait het om niets van dit alles. Vandaag draait het om jou en mij. Vandaag draait het om ons.
Ik heb avonddienst op de acute opname afdeling. Het is bijzonder, maar het is erg rustig vandaag. Het is zelfs zo rustig dat je in je eentje in een 6-persoonszaal ligt. Met mijn collega’s deel ik de maaltijden rond en we wensen iedereen een zalig kerstfeest en een smakelijk diner. Mijn collega's strijken neer in de verpleegkundige ruimte en genieten van de welverdiende warme chocolade melk. De patiënten genieten van hun bezoek en hun aanwezigheid.
Voordat ik me bij mijn collega’s aansluit, loop ik nog even naar je terug om te vragen of het je smaakt. In de deuropening sta ik stil. Ik kijk naar je. Ik zie je. En ik merk dat het beeld mij raakt. Daar zit je dan, helemaal alleen. Ik loop naar je toe en vraag of ik aan het voeteinde van je bed mag gaan zitten. Met een glimlach trek je je benen op en je beantwoordt op die manier mijn vraag. 'Mag ik met je mee dineren?', vraag ik. Je kijkt op en ik zie de tranen in je ogen. 'Graag zuster, want ik dineer al 2 jaar alleen met kerst'. Ik zie dat je gedachten afdwalen en zwijgend ga ik zitten.
2 Jaar geleden is je vrouw na een kort en intens ziekbed overleden. Je hebt haar tot de laatste dag thuis verzorgd. Omdat er tot op het laatste moment nog zoveel liefde tussen jullie was, is het gemis nog zo groot. Je vertelt dat je de dagen goed doorstaat door de mensen om je heen, de warmte van je lieve hondjes en dat je werk ervoor zorgt dat je iedere dag weer op staat. Maar de dagen als vandaag zijn zwaar, moeilijk, eenzaam en ongrijpbaar. Hoe ziek je je nu ook voelt, met een glimlach vertel je blij te zijn dat je in het ziekenhuis ligt zodat je niet alleen zou zijn vandaag. Dan kijk je met een droevig gezicht de lege zaal rond. 'Zonder jou zou de eenzaamheid er dit jaar weer geweest zijn'. Ik bedank hem dat hij zijn verhaal met mij wil delen, dat ik bij hem mag zitten en met hem mag dineren.
Terwijl hij me aankijkt, vraagt hij of er nog iemand mag meedoen aan ons bijzondere diner. Hij pakt zijn telefoon en trots laat hij mij foto's van zijn vrouw zien. Ze is prachtig, ze straalt op iedere foto de liefde uit die hij omschrijft als hij over haar praat. We kiezen de mooiste foto uit en zetten deze tussen ons in terwijl we verder gaan met het diner. Terwijl ons gesprek zich voortbeweegt, kijken we af en toe naar de foto. Het is mijn mooiste kerstdiner op mijn werk ooit. Een kerstdiner samen met jou.